8 Wielkich Jeździeckich Przygód

Podczas przenoszenia artykułów, wpisów oraz archiwalnych numerów gazetki, uderzyło mnie, że ja jednak przy tych koniach w swoim nie tak długim życiu trochę zrobiłam. Zebrało mi się na wspominki - i oto wysmarowałam dla Was 8 Największych Jeździeckich Przygód.

1. WIELKIE ODKRYCIE I PIERWSZE RAZY
W grudniu kończę 26 lat. Napisane na blogu wygląda to absurdalnie, bo dobrze pamiętam, jak się dawniej przedstawiałam w internecie "jestem FITF i mam 14 lat" (trochę jak z tej reklamy o pedofilach, nie?). To podeszły wiek, w którym bardzo dosadnie widzi się, że "pierwsze razy" i "dzieciństwo" się nie powtórzą. Nawet jeśli będę próbowała coś naśladować, bo mi się zbierze na sentymenty, to nie wywoła to tych samych uczuć i nie zdubluje wspomnień. Pierwsze jazdy na koniu, pierwszy galop, pierwszy skok, pierwszy teren, pierwszy pokaz, pierwszy obóz, pierwsze upadki... To wszystko miało smak przygody życia, wydarzenia na miarę noblowskich odkryć i złotych medali igrzysk olimpijskich. Nie ma znaczenia, że są to wspomnienia u wszystkich jeźdźców mniej-więcej podobne. Były wielką przygodą i na pewno nie tylko dla mnie.

Tych uczuć i emocji nie da się już powtórzyć - chyba że znowu się będzie miało kilka lat i znów będzie się wszystko robiło pierwszy raz...

2. KONIKI
Gdy miałam jedenaście lat, dostałam od taty autobiografię Monty'ego Robertsa z opisem join-up, które to dla jedenastolatki było po prostu MAGIĄ (a ja byłam wtedy bardzo into Harry Potter, Narnia i inne takie i byłam bardzo łasa na magię, przygody, więzi, ukryte światy i głębsze sensy). Join up było magią, która była na wyciągnięcie ręki, jeśli tylko... ma się dostęp do konia, i to był problem. Jeździłam wtedy w pony klubie pod Warszawą, na rekreacyjno-sportowych hucułach i wierzcie mi, choć był tam okrąglak, to nie było miejsca dla walniętej jedenastolatki chcącej eksperymentować z instrukcjami z autobiografii amerykańskiego podstarzałego kowboja. Do tego klimat w stajni był szportawy. Nie mogłam bawić się w magię.
W każdym razie kilka miesięcy później, a przez "kilka" mam na myśli dosłownie jeden, dwa czy trzy, mój wuj kupił dwa koniki polskie, Pliszkę i Czajkę, przy czym Pliszka jest w rodzinie do dziś. Przy pierwszym spotkaniu z konikami przekonałam się, że magia w istocie istnieje. Tak zaczął się mój nastoletni flirt z naturalem, seria idiotycznych wydarzeń, uczenia się na błędach i kopalnia anegdot, bo widzicie... koniki były młode, nieujeżdżone, a ja miałam jedenaście lat. Do koników, a tak naprawdę do mojej rodziny, dojeżdżałam sześćdziesiąt kilometrów pociągiem, sama, co weekend, niezależnie od pogody i pory roku i tak przez dobre trzy lata. Gdy sobie o tym pomyślę z perspektywy czasu, to chyba największą wartością wcale nie były te szczeniackie jeździeckie doświadczenia, tylko to, że bardzo przywiązałam się do tej nieco oddalonej części rodziny. Wiecie, rodzina to rodzina, ale czym innym jest rodzina, którą się widuje dwa razy do roku, a co innego rodzina, u której się bywa co tydzień.

Pliszka i dwunastoletnia ja. To mi przypomina, że syntetyczne siodło za 800 zł kupione na chybił trafił piętnaście lat temu było zadziwiająco trafnym zakupem. Tylko już nie pasuje na Pliszkę, która się roztyła.

3. KAFEL
Zabawa z dojazdami trwała trzy lata i pierwsi z tej zabawy odpadli rodzice. Skoro żyć bez koni nie mogę, to już lepiej, bym jednego miała bliżej i tak daleko nie dojeżdżała. Kupili mi konia, którego sobie sama wybrałam. Jak dziś pamiętam to moje silne postanowienie, że nie będę jak idiotyczna nastolatka kupować konia sercem i okiem. Nie, ja jestem POWAŻNA BLOGERKA i PRZYSZŁA WIELKA TRENERKA i ja WIEM RZECZY i podejdę do tematu rozsądnie. Wybiorę ujeżdżonego konia w wieku 6-10 lat, z którym będę mogła się wspólnie rozwijać, ale który będzie mnie mógł sporo nauczyć. Klacz, bo z klaczami miałam dużo do czynienia; wielkopolską, żeby była duża i wszechstronna, a tym samym rokowała na przyszłość.
Kupiłam sobie trzyletniego nieujeżdżonego arabka, pierwszego konia jakiego oglądałam, bo się na mnie ładnie spojrzał, a potem kłusował z zadartą kitą.
Kafel to moja druga największa przygoda życia. Jeszcze do jakiegoś czasu był pierwszą największą przygodą życia, ale Kafla zdetronizował Mąż.

Kafel może nie był do końca racjonalnym zakupem, ale ostatecznie wszyscy przetrwaliśmy tę decyzję i jej konsekwencje ;)

4. MAZURY
Koniki poszły w odstawkę i wuj wywalił je do gospodarstwa na Mazurach, tym samym rozpoczynając mój i moich przyjaciółek coroczny wakacyjny exodus. Odkrywałyśmy ścieżki, penetrowałyśmy lasy, pluskałyśmy się w jeziorach i hasałyśmy po polach bez instruktorów, dorosłych, nadzoru, a także bez kasków, kamizelek, siodeł, a wielokrotnie też bez ogłowi i staników. To było jak przygodowa książka młodzieżowa, tylko że wydarzało się naprawdę.
Gdy będę umierającą staruszką, będę pogodzona ze swoim końcem. Będę wiedziała, że miałam kupę dobrego życia, w których zaliczyłam masę młodzieńczych przygód - w tym miejscu mam na myśli koniki i mazurskie wypady z przyjaciółmi.

Wspaniały świat, do którego ciągnie mnie każdego dnia...

5. INSTRUOWANIE
Gdy miałam piętnaście-szesnaście lat, osiągałam szczyty zarozumialstwa i przekonania o swojej jeździeckiej nieomylności. Pomijając zarozumiałość, to coś tam już wiedziałam i trafiłam na zaszczytną listę "dziewczynek stajennych, które prowadzą lonże i czasem jazdy, gdy instruktorkom się nie chce". Z jednego punktu widzenia było to nielegalne, niebezpieczne i nie fair wobec klientów, ale z drugiego uważam, że takie "harcerskie" podejście do szkolenia i "dzieci uczą dzieci" wcale nie jest takie złe. To cholernie cenne doświadczenia.
A potem oczywiście zrobiłam papiery i prowadziłam już jazdy jako pełnoprawny instruktor w różnych miejscach, także na wspomnianych Mazurach. Kurcze, co mam mówić. Bycie instruktorem jest świetne. Do czasu, kiedy nie leje (a nie masz hali) i nie ma -20 stopni.

Szesnastoletnia ja ucząca brata ciotecznego na słynnych Mazurach i równie słynnej Czajce :)

6. KONNA CAFE - e-magazyn
Jako legitna koniara poszłam na zootechnikę. Zawsze chciałam pisać i ciągnęło mnie w stronę klawiatury, ale umiejętność pisania, a wiedza o czym się pisze, to dwie różne rzeczy i postanowiłam zdobyć wiedzę fachową. Na studiach sobie jednak wymyśliłam, że przerobię stronę blogową KonnaCafe na magazyn internetowy, żeby się samej pobawić i pouczyć wszystkiego, co ma związek z wydawaniem, redakcją, dziennikarstwem, grafiką i innymi takimi. Jak postanowiłam, tak zrobiłam. Do dziś nie mam zielonego pojęcia, jakim cudem pociągnęłam temat przez całe dwa lata. I wiecie co? Cały czas mam poczucie, że to przygoda, która jeszcze się nie zakończyła.

Trzeba być albo dostatecznie dzieciakiem (by błędy i trudności rozwiązywać poprzez ich ignorowanie), albo dostatecznie dorosłym (by nie popełniać błędów), żeby porwać się na robienie gazetki :P (ja byłam punkt pierwszy).

7. KOŃ ZEBRANY, ZAKLEPANY!
Na studiach poznałam Kasię Królak, ambitną instruktorkę z koniem na sznurkach. Zgadałyśmy się i w zasadzie w dwa tygodnie napisałyśmy zbiór zadań teoretycznych ("Koń Zebrany w zadaniach"; koniec końców cała realizacja zajęła dobre kilka miesięcy). Nie zapomnę płaczu, gdy pierwszy raz nacięłam się na zjawisko piractwa. Nie zapomnę re-volty, gdzie jakieś babska wypisywały mi wprost i bez wstydu, że materiały edukacyjne można sobie kserować i że jak zechcą, to skserują 1000 razy (czy coś w tym rodzaju). Nie zapomnę też wycieczki do PZJ-tu, by przedstawić swój produkt i nie zapomnę bycia totalnie zlaną i zignorowaną. Nie zapomnę p. Pruchniewicza proponującego wydanie i tak już wydanej i docenionej książki, z tego co pamiętam na zasadzie "będzie do portfolio". Żeby nie było, nie mam nic przeciwko tej postaci, jest ważna i dużo wniosła i wie milion razy więcej ode mnie. Ale sami przyznacie, jakiego można było dostać wkurwa, szczególnie gdy mówimy o swoim pierwszym Dziele, swoim Dziecku i do tego na serio bardzo potrzebnym polskiej rekreacji i to jeszcze coś takiego od osoby, którą się szanuje. Dodam, że nie było to tak dawno temu, ale te kilka lat naprawdę robiło różnicę w odporności psychicznej na różne zjawiska, które teraz są dla mnie bardziej zrozumiałe i podchodzę do nich spokojniej.
Ale przede wszystkim pamiętam tę HIPERCIEPŁĄ ODPOWIEDŹ ŚRODOWISKA JEŹDZIECKIEGO. Po prostu ekstra jest wypuścić produkt, który jest przydatny i cieszy nabywców. Zabrzmi to banalnie, ale właśnie Wasza ciepła odpowiedź jest dla mnie największą zapłatą za trud włożony w przygotowanie zbioru. (>wzruszająca muzyka w tle<). Ja jestem bardzo wrażliwa na opinię. Przy negatywnej marnieję, przy pozytywnej rozwijam skrzydła i reakcja koniarzy na Konia Zebranego naprawdę rozwinęła te skrzydła. No, była przygoda.
Na fali wypuściłam Zaklepanego!, skupionego wokół zagadnienia zakupu i posiadania konia. Komputer mam zawalony różnymi projektami. Tematy na zbiory zadań jeszcze się nie skończyły!

Koń Zebrany to wielkie życiowe osiągnięcie. Niby nic, a jednak!

8. #LUZACZKA
Absolutnie Wielka Przygoda, która się zaczęła... w zasadzie dopiero startuje. Serce mi rośnie i nie mogę się doczekać, aż książka trafi w Wasze ręce. Wiem, że się spodoba, bo każdy, kto do tej pory czytał, reagował superpozytywnie. Nie, to nie jest wielka literatura i Nike za to nie dostanę. Ale nie o to chodzi. Chodzi o to, że lekka lektura, która wywołuje banana na twarzy i poprawia nastrój na ho ho ho, tak długo. A ja naprawdę lubię, gdy ludzie mają dobry humor :)

#Luzaczka.ę przed premierą należy sprawdzić w każdych warunkach, np. czy nadaje się jako lektura do pociągu? (Odp: tak)